Droga miecza: nauczanie samuraja

artykuły

Droga miecza: nauczanie samuraja

W tradycji samurajskiej miecz był nie tylko narzędziem walki, ale przedłużeniem duszy wojownika. Poza swoim ostrzem miecz ucieleśniał dyscyplinę, szacunek i nieustanne dążenie do doskonalenia wewnętrznego. Mieczem trzeba było posługiwać się precyzją i pokorą, nie tracić z oczu, że każde cięcie było nie tylko aktem fizycznym, ale odbiciem ducha.
Jedną z najbardziej znanych zasad w sztuce miecza jest pojęcie „mushin” ( 無心), co oznacza „pusty umysł”. Ten stan umysłu oznacza działanie bez rozpraszania, bez strachu i wątpliwości, pozwalając wojownikowi całkowicie połączyć się ze swoim mieczem i chwilą obecną. W walce umysł nie powinien być zajęty myślami o zwycięstwie lub porażce, ale skupiony wyłącznie na przepływie akcji. Miecz staje się kanałem koncentracji i precyzji.
Miyamoto Musashi, jeden z największych szermierzy w Japonii, w swoim słynnym traktacie „Księga pięciu pierścieni” podkreśla, że prawdziwy mistrz sztuki miecza nie leży tylko w technice, ale w kontroli umysłu i duchowej. W jednej z jego nauk mówi: „Prawdziwa sztuka miecza polega na tym, aby nigdy go nie wyciągnąć, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. ” Ta lekcja przypomina, że siła miecza leży zarówno w jego użyciu, jak i w powstrzymaniu.
W codziennym życiu te nauki posługiwania się mieczem mają głębokie zastosowanie. Nauka życia z mushin, skupiona na teraźniejszości, pozwala nam działać jasno i determinacyjnie, bez uwięzienia się w myślach lub emocjach, które zmieniają naszą drogę. Miecz w tym sensie staje się symbolem możliwości cięcia z tym, co nas ogranicza i precyzyjnie podążania do naszych celów, zarówno na polu bitwy, jak i w życiu…

artykuły
  • Tego się nauczyłem.
    Resztę musisz się dowiedzieć sam.
  • Nie wszystkie bitwy wygrywa się naprzód. Nie wszystkie odwroty są porażką. Postęp to strategia.
    Wycofanie się to również strategia.
    Wycofanie musi odbyć się w kolejności.
    Nie zawsze musi wyglądać porządnie.
    Pozory w odwrocie są również strategią.

Suzume No Kumo 1600

Z książki Honor samuraja.
Takashi Matsuoka

Znaczenie mistrza w sztukach walki

artykuły
Znaczenie mistrza w sztukach walki
Wiesz, dlaczego w sztukach walki potrzebujesz mistrza lub instruktora? Kierownik dojo ma bardzo skomplikowane i wysoko odpowiedzialne zadanie. Ważne jest, aby uczeń od samego początku zrozumiał, dlaczego instruktor jest potrzebny, poza oczywiste jest szkolenie w technice walki. Najważniejszym powodem jest coś bardzo głębokiego: „nie da się samemu naprawić”. Potrzebujemy kogoś innego do pomocy w tej kwestii. Dlatego tak ważne jest, aby mieć dobrego mistrza w sztukach walki, nawet jeśli jest to istota ludzka tak jak my, ponieważ jego celem jest zapewnienie, abyśmy z dnia na dzień stawali się lepsi. Metoda ta jest tak skuteczna, że wdrażana jest na Wschodzie od tysięcy lat.
Więc jak rozpoznać dobrego mistrza? Dobry sensei nie boi się poprawiać i wskazywać twoje słabe punkty. Nie szuka zwolenników ani uznania; jego jedynym poświęceniem jest to, żebyś był lepszy. To tutaj rodzi się miłość i szacunek dla Mistrza. Nigdy o to nie prosił i nigdy nie poprosi; pojawia się spontanicznie w podziękowaniu za to, że uczyniłeś mnie lepszym.

Budō i motto Aikidō

artykuły
Budō i motto Aikidō
Termin Budō jest zazwyczaj tłumaczony jako „droga wojownika”, ale ta interpretacja, choć rozpowszechniona, może oderwać nas od jego prawdziwego sensu. Budō — 武道— składa się z dwóch kanji. Pierwszy, Bu – 武, nie oznacza „wojny”, ale dosłownie „zatrzymać włócznię”: zakończyć konflikt, przemoc, agresję, bałagan. Drugi, Dō – 道, jest zazwyczaj rozumieny jako „droga”, chociaż być może bardziej wyraźne tłumaczenie go jako „kształt” lub „sposób”. Dlatego bardziej zacięte tłumaczenie byłoby: „sposób na powstrzymanie konfliktu”.
Nie oznacza to, że praktykujący Budō powinien wyjść w świat, aby powstrzymać zło jako bohater fikcji. Konflikt, do którego odnosi się Budō, jest o wiele bliższy, to ten, który mieszka w sobie.
Oto motto Aikidō:
Masakatsu Agatsu Katsuhayabi – Masakatsu Hirokatsu,
co oznacza: „Prawdziwe zwycięstwo jest zwycięstwem nad samym sobą. Tu i teraz. ”
To zwycięstwo nie oznacza zwycięstwa w walce ani pokonania innego. Chodzi o pokonanie tego, co nas porusza w środku: duma, strach, niepokój, natychmiastowa reakcja. Zawsze jesteśmy my. Prawdziwa walka toczy się z naszymi własnymi cieniami
„Tu i teraz” nie jest ideą filozoficzną. To konkretna praktyka: to nasz sposób na stanięcie przed ciężką przeszłością lub przerażającą przyszłością. Nie chodzi o czekanie na odpowiedni moment. Nadszedł czas.
Budō, więc to jest sposób na powstrzymanie bałaganu w sobie.
A motto Aikidō przypomina, że prawdziwe zwycięstwo nie jest przeciwko innemu, ale przeciwko temu, co nas odbija.
Włócznia, którą musimy powstrzymać, nie jest na zewnątrz.
Jest dokładnie tam, gdzie zaczyna się droga.

Niewidzialna oś – pozycja i ustawienie

artykuły

Niewidzialna oś – pozycja i ustawienie
 
Total Aikid ō niszczy postawę (kamae) na system operacyjny: architekturę ciała, która kieruje siłą, timing i umysł w jednolity sposób.
Zatrzymanie się w pozycji nie oznacza unieruchomienia, ale włączenie biegu od środka.
Shioda definiuje trzy wierzchołki: głowa uniesiona jako antena percepcyjna, neutralny kręgosłup, który przekazuje siły bez przecieków i biodra działające jako ster. Lekkie zginanie kolana ―ni spada jak suma, ani sztywne jak żołnierz ― zamienia nogi w amortyzatory gotowe do absorbowania lub projekcji energii.
Klucz biomechaniczny jest podsumowany w jednej linii: seich ūsen, oś przechodząca przez wieńcowy, pępek i podeszwę stóp. Gdy ta oś pozostaje pionowa, masa ciała spada „na bloku”, uwalniając mięśnie większe, aby rozpocząć przemieszczanie lub atemi bez strat bocznych. Wszelkie pęknięcia osi ―wysunięte ramiona, wychylone biodro ― przekłada się na nadgodziny korekty, a tym samym na powolność.
Shioda proponuje statyczne i dynamiczne ćwiczenia: od trzymania Kamae z oddychaniem przeponą (poczucia, jak brzuch pcha hakamę bez opuchnięcia klatki piersiowej) po przejścia tsugi-ashi, gdzie stopy przesuwają się po wymyślonym trójkącie. Podbicie prowadzi, biodro reaguje, więc przednia noga niesie intencję, a opóźniona kieruje bezwładnością całego ciała.
Postawa rządzi również postrzeganiem: utrzymanie wzroku peryferyjnego na „średniej wysokości góry” (nie na ziemię ani niebo) rozszerza pole reakcji do 180 °. Ta świadomość przestrzenna, połączona z kontrolą osi, pozwala odczytać mikro-niestosowania uke i wykryć okna kuzushi przed atakiem krystalicznym.
Wreszcie nauczyciel wskazuje, że Kamae nie kończy w ciele. „Ton” stanowiska komunikuje się z przywództwem lub wahaniem nawet przed pierwszym kontaktem. Próba zrelaksowanego, ale zdecydowanego zachowania kultywuje ki aktywne bez wykazu napięcia mięśniowego; zasób, który wykracza poza tatami i staje się przydatny w negocjacjach, nauczaniu lub zwykłym chodzeniu ulicą.
 
książka „Aikido Total” 
Gozo Shioda