W tym czasie hakamy były szyte ze skóry lub bardzo grubego płótna. Z czasem stał się elementem, który podkreśla status i rangę społeczną.

Te rodzaje spodni były noszone między innymi przez dworzan w erze Edo i Samurajów specjalizujących się w różnych sztukach walki.

Do dziś tradycja noszenia hakamy przetrwała w tradycyjnych sztukach walki, takich jak: jujitsu, iiaido, kenjutsu, kendo, kyudo i judo.

Tradycyjni sędziowie karate i sumo też to noszą (dotyczy to również zawodników sumo poza stadionem zapasów – prywatnie).

Obecnie w Japonii noszenie hakamy działa również jako strój ceremonialny wśród osób niezwiązanych z budo.

Dziedzictwo kultury japońskiej wymaga, aby hakama była wykorzystywana przez artystów, księży syntoistów i świeckich, dygnitarzy i VIPów podczas ważnych lub okazjonalnych uroczystości.

Zgodnie z tradycją hakama zapewniła czysty i formalny wygląd, brak hakamy był niechlujny i pozbawiony odpowiedniej etykiety.

🇯🇵Krój Hakamy składa się z szerokich nóg, które ozdobione są plisowanymi elementami – hida

W hakamie jest siedem fałd: pięć z przodu (trzy po prawej i dwa z lewej) i dwa z tyłu.

Każda fałda opisuje jedną z siedmiu cnót wojownika Bushi.

Podwójne widziane z przodu:

• yuu (pierwszy od lewej) odwaga, działanie z przekonaniem i wiarą w swoje umiejętności, odwaga,
• jin (drugi od lewej) pomoc, dobroć, współczucie,
• gi (trzecia od lewej) uczciwość, moralność, sprawiedliwość,
• rei (czwarta od lewej) szacunek, życzliwość, wyższość uprzejmości nad chęcią okazania siły jednego,
• makoto (piąta od lewej) prawdziwość i uczciwość wobec swoich zasad moralnych, czystości i pewności działań bez konieczności zabezpieczenia i obiecywania,
  Podwójne widziane od tyłu:
• meiyo (po lewej) honor, rozliczanie się samemu, osądzając we własnym przypadku,
• chuugi (po prawej) lojalność, wierność sprawie i zaufanie wobec ludzi przestrzegających prawa.

W tradycji samurajskiej miecz był nie tylko narzędziem walki, ale przedłużeniem duszy wojownika. Poza swoim ostrzem miecz ucieleśniał dyscyplinę, szacunek i nieustanne dążenie do doskonalenia wewnętrznego. Mieczem trzeba było posługiwać się precyzją i pokorą, nie tracić z oczu, że każde cięcie było nie tylko aktem fizycznym, ale odbiciem ducha.

Jedną z najbardziej znanych zasad w sztuce miecza jest pojęcie „mushin” ( 無心), co oznacza „pusty umysł”. Ten stan umysłu oznacza działanie bez rozpraszania, bez strachu i wątpliwości, pozwalając wojownikowi całkowicie połączyć się ze swoim mieczem i chwilą obecną. W walce umysł nie powinien być zajęty myślami o zwycięstwie lub porażce, ale skupiony wyłącznie na przepływie akcji. Miecz staje się kanałem koncentracji i precyzji.

Miyamoto Musashi, jeden z największych szermierzy w Japonii, w swoim słynnym traktacie „Księga pięciu pierścieni” podkreśla, że prawdziwy mistrz sztuki miecza nie leży tylko w technice, ale w kontroli umysłu i duchowej. W jednej z jego nauk mówi: „Prawdziwa sztuka miecza polega na tym, aby nigdy go nie wyciągnąć, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. ” Ta lekcja przypomina, że siła miecza leży zarówno w jego użyciu, jak i w powstrzymaniu.

W codziennym życiu te nauki posługiwania się mieczem mają głębokie zastosowanie. Nauka życia z mushin, skupiona na teraźniejszości, pozwala nam działać jasno i determinacyjnie, bez uwięzienia się w myślach lub emocjach, które zmieniają naszą drogę. Miecz w tym sensie staje się symbolem możliwości cięcia z tym, co nas ogranicza i precyzyjnie podążania do naszych celów, zarówno na polu bitwy, jak i w życiu…